Als alles er mag zijn, heb ik nergens last van
De mindset ‘Als alles er mag zijn, heb ik nergens last van’ klinkt en lijkt eenvoudig en is ook nog eens helemaal waar, maar hoe doe je dat dan precies ‘alles laten zijn’?
Precies dat vroeg ik mijzelf ook af in de zomer van 2017 niet wetende dat ik vrij snel daarna ervaringen zou krijgen voorgeschoteld om me daarin te bekwamen
De dood als groei-impuls
In de zomer van 2017 kwam ik met heel veel moeite de betonnen trap over het duin naar het strand in Vlissingen over. Het jaar ervoor kon ik die trap nog quasi rennend over, nu moest ik elke 3 treden even uithijgen. De huisarts verwees me door naar de cardioloog, waar ik na een fietstest de diagnose hartfalen kreeg. Huh! Wat, hartfalen? Naar aanleiding van twee invaliderende en levensbedreigende herseninfarcten (CVA’s) binnen 6 weken eind 2017 onderging ik diverse onderzoeken in het Erasmus MC. Begin 2018 kreeg ik de diagnose cardiale AL Amyloïdose. Een zeldzame progressieve levensbedreigende aandoening die ontstaat uit een kanker van plasmacellen.
Geen keuze
De confrontatie met mijn eigen sterfelijkheid bracht een enorme stroom gedachten en gevoelens (emoties) op gang met vooral een vernauwend karakter op mijn bewustzijn. Ik zag het zogezegd niet meer zitten en moest een manier vinden om hiermee om te (leren) gaan.
Ineens is het een feit, ik ga binnen een jaar dood, tenzij ik een intensieve medische behandeling onderga die wordt afgesloten met een ‘zware’ chemotherapie en een autologe stamceltransplantatie. Ondanks dat ik vanuit mijn zelfbeschikking de keuzevrijheid had om de voorgestelde behandeling te weigeren, had ik eigenlijk geen keuze. Ik kon alleen maar ja zeggen tegen de behandeling.
Groei-mindset
Ik beschouw mijzelf als iemand met een groei-mindset. Ik ben gericht op ontwikkeling en groei en sta open voor feedback. Tegenslagen beschouw ik als een kans om te groeien en zelfreflectie is een degelijke manier om dit te doen, het vergroot namelijk mijn (zelf)inzicht en (zelf)bewustzijn. Deze mindset en houding kon ik nu mooi in deze situatie (ervaring) in de praktijk brengen en hierdoor verder groeien.
Grip op mijn denken en mijn emoties
Vaak wordt onderscheid gemaakt tussen positieve en negatieve gedachten en emoties. Ik spreek liever van gedachten en emoties met een beperkend en vernauwend karakter en gedachten met een openend en verruimend karakter. Gedachten die ik ben gaan geloven en voor waar ben gaan nemen, zijn overtuigingen geworden. Emoties geven feedback over wat ik voor waar ben gaan nemen en of die gedachten en overtuigingen helpend of niet helpend zijn voor mij.
Artsen doen soms uitspraken, waarvan zij de impact op de ander niet overzien. Bijvoorbeeld “Bij jou is er sprake van slechts één risico factor en volgens dit grafiekje haal je de 10-12 jaar nog wel”. Dit triggerde bij mij o.a. de gedachte “ik word niet oud, ik heb nog maar 12 jaar”. Die gedachte gaf mij op zijn zachtst gezegd geen fijn gevoel, alsof het leven uit mij werd geknepen. Het vernauwde mijn veerkracht en bewustzijn enorm. Ik brak, met als gevolg een neergaande spiraal van ‘negatieve’ gedachten en emoties. Door een tijdje mee te gaan met die gedachtenstroom beperkte en kwelde ik dus mijzelf. Ik creëerde mijn eigen lijden, totdat ik er grip op kreeg.
Omgaan met mijn vernauwende gedachten, een keuze
Ik zag destijds twee manieren hoe met mijn gedachten en emoties om te gaan.
Ik blijf in de slachtofferrol, de dramadriehoek zitten. Immers, al die ellende overkomt mij en daar kan ik niets aan veranderen. Ik heb daar geen invloed op. Of, ik neem de leiding over mijn denken en voelen. Immers, ik kan misschien niet direct bepalen wat mij overkomt of wat ik onbewust denk of voel, ik heb wel degelijk een significante invloed op hoe ik ermee omgaat.
De leiding nemen en bewust uit de dramadriehoek stappen is een keuze. Ik noem twee voorbeelden:
1. Ik zei tegen mezelf, “deze gedachte dat ik niet oud word en nog maar 12 jaar heb, kan waar zijn, maar evengoed onwaar. Waaruit blijkt dan dat die gedachte en de uitspraak van de arts absoluut waar zijn? Oh, ja, de specialist liet een grafiekje met een 10 jaars overlevingskans zien die op mijn situatie van toepassing is. Hoe weet ik dan dat dit absoluut waar is, immers, dat overlevingsgrafiekje is slechts een statistische waarheid op basis van historische data? Wat ook meespeelt is dat van de huidige verbeterde behandelmethoden nog geen actuele data bekend zijn. Het kan dus ook onwaar zijn”.
Ik merkte dat er iets veranderde in mijn gevoel. Ik ervoer vrij instant meer rust en meer acceptatie van dat wat is. Met deze wijze ontkrachtte ik de absoluutheid van die gedachte en creëerde ik mentale ruimte dat het ook anders kan gaan.
2. Vaak lijken zo’n bericht en gedachte met alles wat het teweegbrengt te confronterend en te zwaar om te dragen. Dit leidt dan tot non-acceptatie en ontkenning, terwijl het tegelijkertijd één mogelijke realiteit is, één van velen. Ik kon die gedachte omarmen, accepteren en in het licht zetten. Daardoor kon ik er mee in gesprek gaan. Dit klinkt misschien vreemd, maar ik nodig je uit het eens te doen. Je kunt bijvoorbeeld zeggen “hee, hallo gedachte, fijn dat je me dit laat weten en bedankt voor je zorgzaamheid. Ik houd er rekening mee, maar weet ook dat mijn Ziel een groter overzicht heeft dan jij, mijn denken. Wat je zegt is één van de vele mogelijkheden en het kan dus ook anders gaan”.
Ik voelde een zachte respons in mijn lichaam. Ook hierbij ervoer ik vrij instant een innerlijke erkenning met een diepere rust en meer acceptatie van dat wat is. Met deze wijze erken(de) ik de gedachte dat die er mag zijn. Tevens erken(de) ik het grotere overzicht van mijn Ziel. Op deze wijze gaf ik een deel van mezelf dat om aandacht en erkenning vroeg, en daarmee mezelf, bestaansrecht.
Ik heb een vrije keuze hoe ik met situaties omga, ook als ik denk van niet
Het mooie is dat door dit in voorkomende situaties consequent toe te passen, ik mijn autonome denken train(de). Ik bekwaam(de) mijzelf in grip houden over mijn gedachten en overtuigingen en de leiding in mijn leven nemen.
Krachtige overtuiging
In dit proces werd ik mij bewust van een sterke weerstand tegen dit soort uitspraken dat ik niet kan genezen van deze aandoening. Door de geactiveerde weerstand te onderzoeken, boorde ik een krachtbron aan en ontdekte ik dat ik diep van binnen de overtuiging heb dat ik wel kan genezen. Natuurlijk kan ik bij deze overtuiging ook de strategie van [2] toepassen. Die overtuiging is net zo waar als die van de arts. Impasse? Nou, nee! Ik heb besloten bij mezelf te blijven en bij mijn overtuiging in plaats van de overtuiging van die arts over te nemen. Daarmee verkies ik strategie [1] en verwelkom deze overtuiging "ik verwelkom jou, mooie gedachte, voel je thuis, dank dat je er bent, ik koester je". Nu ik dit schrijf voel ik weer die krachtbron oplichten.
Als alles er mag zijn, heb ik nergens last van
Persoonlijk geloof ik dat alles wat zich in mijn leven aandient er met een bedoeling is. Eenvoudigweg, omdat het er anders niet zou zijn. Deze overtuiging geeft mij al acceptatie en een ingang tot groei.
Soms wordt die bedoeling pas na maanden of zelfs pas na jaren duidelijk. En misschien wordt het nooit duidelijk waarom ik nou net die ene levensveranderende gebeurtenis moest meemaken. Voor mij maakt dit ook niet uit. Vanuit mijn groei-mindset levert het altijd nieuwe inzichten en bewustwording op.
Zeg ja tegen de ervaring
Het draait allemaal om acceptatie, acceptatie wat NU is. Ja zeggen naar wat zich NU aandient. Daarmee erken ik wat er is, wat het samenspel en de flow van het leven speciaal voor mij op mijn pad heeft gebracht, om (in bewustzijn) te groeien en om expressie te geven aan wat in mij tot uitdrukking wil komen.