Mijn innerlijke criticus, een lastpak of een bondgenoot!

Opeens voelde ik mij weer gevangen in de greep van mijn innerlijke critici, maar er is een uitweg

Ik kom er steeds meer achter dat ik - nog steeds - worstel met commitment issues. Ik neem mij iets voor om te doen. Op het moment dat ik mij dit voorneem, voel ik ook dat ik dat echt wel wil. Ik verheug mij er dan ook op en toch doe ik het dan niet.

Maar, er is een hele grote MAAR

Dan komen mijn gedachten ertussen die doorgaans de lading dragen van “Eerst even dit, dan … “. Een variant van de innerlijke critici ‘Afleiding’ en ‘Uitstellen’. Ik geef dan vaak voorrang aan wat mijn denken vindt wat ik eerst moet doen. Vervolgens herhaalt dit patroon zich. Er is altijd iets wat ik vind dat ik eerst moet gebeuren of afronden of aandacht geven, alvorens ik kan doen wat ik echt wil doen. Ik gebruik hier bewust het woord ‘moet’, omdat die gedachte als dwang voelt en dat roept dan in mij teleurstelling, irritatie, zelf-afkeuring en zelfverwijt op en daar baal ik dan van dat ik het weer doe. Ik heb hier dus een sterk oordeel op, ik veroordeel mijzelf.

Ik ben niet mijn gedachten, overtuigingen, emoties of verhaal 

Ik heb gedachten, overtuigingen, emoties en ervaringen

Wat ik klaarblijkelijk doe is dat ik in plaats van mijn innerlijke leiding volg, ik mijn denken – mijn ego – volg. Ik geef dus mijn leiding weg. Over innerlijke leiding schreef ik al eerder enkele blogs.

En, er is ook een hele grote EN

Daarover wat mijmerende kwam ineens een interessante gedachte op - een openbaring - die iets zegt over de intentie onder dit patroon. Wat ik beoog te bereiken zijn perfecte omstandigheden om te doen wat ik echt wil doen. Met perfecte omstandigheden bedoel ik (innerlijke) stilte, ruimte en rust en die bereik ik op deze manier niet.

Soms, als ik mij iets voorneem en ik voel dat ik weer neig toe te geven aan ‘eerst even dit, dan …..’, dan voelt de uitnodiging van mijn intentie zo sterk dat ik deze volg en dus niet toegeef aan wat mijn innerlijke criticus wil. Maar veelal geef ik wel toe aan afleiding of uitstellen.

Dan duik ik met mijn aandacht weer in the Gene Keys van Richard Rudd, of in Enhance your Energetic Intelligence & Self-Actualisation van the Neo Shamanic Society, of in the Path van Alberto Villoldo, of in the Formula van Joe Dispenza of in the 5 Personality Patterns & Defence Mechanisms van Steven Kessler en soms Netflix.

Nu ik dit zo schrijf wordt ik mij bewust(er) van de confronterende waarheid dat ik mij niet alleen laat afleiden, maar ook nog eens mijn aandacht - energie en focus - versnipper en vooral mentaal bezig ben met innerlijk en schaduwwerk.

Dit patroon vraagt dus om een andere aanpak, een meer empathische aanpak.

Ik wil versus wil ik

Voor mij voelt ‘ik wil’ als een dwang van mijn denken, mijn ego en voelt ‘wil ik’ als een zachte uitnodiging van mijn Ziel, wat het hart wil. Dit onderscheidt kan ik steeds makkelijker maken en nu ik dit weet, krijg ik een keuze. Ik kan dan een bewuste keuze maken; volgen of negeren.

Wat mij ook duidelijk werd is dat ik niet eerst van alles voorrang hoef te geven om ruimte te krijgen om dat te doen wat er voor mij echt toe doet. Het spel tussen seriële aandachtverdeling en parallelle aandachtverdeling. Ik hoef dus niet eerst die 'oneindige' lijst van afleidingen af te werken om ruimte te krijgen, die ik maar sporadisch bereik. Nu ik bewust ben van die keuze kan ik dingen tegelijkertijd doen, in de zin van naast elkaar, afwisselend. Of dit de spreekwoordelijke heilige graal is, weet ik nu niet. Dat zal moeten blijken. Tot op heden lijkt deze bewustwording mij dit uit het patroon te halen.

Vrede sluiten met mijn Innerlijke Critici

Een innerlijke criticus lijkt te ondermijnen, maar het tegendeel is waar. Mijn innerlijke critici willen mij behoeden voor onveilige en pijnlijke situaties. Ze willen mij veilig houden en beschermen, alleen is dat nu vaak niet (meer nodig) nodig en werkt het juist tegen.

Vaak hebben het lichaam en de Ziel herinnering aan eerdere situaties - in dit of andere levens - die onveilig waren of als onveilig werden geclassificeerd en situaties die als - emotioneel - pijnlijk werden ervaren. Dan heb ik het ook over de vaderwond, de moederwond en de kernwond die getriggerd kunnen worden op het moment dat ik iets buiten mijn comfortzone - mijn gewoontepatroon - wil gaan doen. Hier schreef ik al eerder meerdere blogs over.

Hoe ik met ik met mijn innerlijke critici omga is verre van liefdevol, ik vecht ertegen en dat is een uiting van non-acceptatie. Ik accepteer dus niet wat IS. Dit vraagt van mij om te accepteren wat is.

De weg naar binnen is de weg naar buiten

Richard Rudd, de creator van de levende wijsheid the Gene Keys beschrijft acceptatie als een proces bestaande uit drie fasen: TOELATEN – ACCEPTEREN – OMARMEN.

Toestaan ​​is van het fysieke lichaam, accepteren is van het emotionele rijk en omarmen is het mentale aspect.

1. Toestaan: “Eerst moeten we toestaan, en toestaan ​​is heel ruim. Je staat jezelf toe om op een bepaalde manier te zijn, om je op een bepaalde manier te voelen. Je hoeft het nog niet te accepteren, je hoeft het nog niet leuk te vinden. Toestaan is de allereerste ademhaling van ons bewustzijn, het is de daad van naar binnen keren”. Eigenlijk zeg je “Ik sta open voor de mogelijkheid van een doorbraak, ik ben beschikbaar, ik heb geen idee hoe dat eruitziet of wat het zelfs betekent, maar ik lijd en het is misschien niet oké, maar ik erken het tenminste, ik sta het toe”.
2. Accepteren: “Acceptatie vindt plaats wanneer we ons hart herinneren. Ons hart herinnert ons eraan dat alles oké is, zelfs te midden van pijn, is alles op een dieper niveau nog steeds oké. En dit is wanneer we weer beginnen te vertrouwen, want met acceptatie is er altijd hoop. Geen blinde emotionele hoop, maar juist de hoop op leven".
3. Omarmen: “Dus, terwijl het hart zich opent voor onze ervaring, laat de mind uiteindelijk los. Want mind is het grootste probleem. Wanneer het lichaam gevuld is met angst en de mind die opstuwt, is het als een gekke fabrieksmanager die probeert te voorkomen dat alle machines oververhit raken en uiteindelijk gewoon opgeeft. De  omarming is waar de magie gebeurt. Pijn omarmen vereist een volledig en diep vermogen om te ademen”. En daar ligt mijn ruimte.

Ook doet hij een suggestie: “Bekijk je dag door de lens van acceptatie. Dit is een geweldige spirituele oefening. Kijk naar de dingen die je niet toestaat zoals ze zijn. Wat het ook is, probeer het gewoon toe te staan. Omring je dag met toestaan en je begint dit proces van TOELATEN – ACCEPTEREN – OMARMEN te zien”. En ik kan zeggen dat door dit toe te doen er al iets in mij veranderd, ik beweeg al meer van non-acceptatie naar acceptatie.

Wat voor mij ook een krachtige openbaring was, is het besef dat elke schaduw ook een lichtkant in zich heeft. Dat motiveert mij om dit proces van acceptatie aan te gaan.